www.dardidil.com
| хона | Башорат | Видеоҳо | Мусиқӣ | Таърих | Шеърҳо | Илоҳият | Оила | Дарсҳои рӯҳонӣ |
Клуби Ҳаёт
DownloadКлуби Ҳаёт
Ҳафтаи# 1 - Худо Офаридгори Олам аст?
Барнома:
Суруд: ”Ки офаридааст дунёро?”
”Ин аст рӯзе”
Дарс: Офариниши Олам — Ибтидои Он
Саҳифаи 14, 16 (Библия бо суратхо- барои Кудакон)
Бозӣ: Картошкаи Гарм
Барои ёд кардан: ”Дар аввал Худо осмон ва заминро офарид.” Ҳастӣ1:1
Ҳафтаи# 2 - : Офариниши Одам
Барнома:
Суруд: ”Ки офаридааст дунёро?”
”Ин аст рӯзе”
Дарс: Офарида шyдани Одамон
Саҳифаи18
Барои ёд кардан: Ҳастӣ 1:27
* Аз ибтидо нур бошад, Ин нур чӣ мешавад?
* Ду гуруҳ кунед ва бояд муқоиса кунед — Ҳайвонот ва одамон чӣ фарқ дорад?
Ҳафтаи# 3 - Виҷдон
Барнома:
Суруд: О, О, О, Карим аст Худо
Кӣ офаридааст дунёро?
Луктак: ”Печене”
Нишона: Як лаган пур аз печене аммо тактача мегӯяд: ”даст нарасонед!“
Дарс: Хатои Одам
Саҳифаи 20
Одам— Ҳайвонот
* Шакли Худо— Нест
* Ҳукумрон— Хизматгор
* Шуур— Надорад
* Рӯҳонӣ— Нест
* Ақл дорад— Ақл надорад
* Виҷдон— Виҷдон надорад
* Одоб — Надорад
* Сохта метавонад— Наметавонад
* Ҳиссёт дорад— Надорад
Вариант барои ҷавонон:
* Ду гуруҳ тақсим кунед: Ҳар гуруҳ дар як ҷарзира зиндагӣ мекунанд ва бояд сардорро ҳал кунанд ва қунунҳоро менависанд.
Рафтор
Ҳафтаи# 4 - Ҷангара- Оштӣ
Барнома:
Такрори дарс гузашта
Суруд: ”Ҳа, Ҳа, Ҳа; Ҳе, Ҳе, Ҳе”
”О, О, О, Карим аст Худо”
Намоиш: ”Кӣ Ручкаи ман гирифтааст?”
Дарс: Қобил ва Ҳобил
Саҳифаи22
Намоиш: Нишон медиҳад чӣ хел ҷангҷал накунад.
Барои ёд кардан:
“Чунон ки ангишт барои оташпораҳо ва ҳезум барои оташ аст, он чунон шахси ситезакор барои ҷанҷол хезондан аст.” Масалҳо 26:21
“Чу аз оштӣ ояд ба ҷанг
Хирадманд ҳаргиз накушад ба ҷанг.”
(Абушикури Балхӣ)
Ресурс:
”Миёни ду кас ҷангчун оташ аст” (Саъдӣ)
Гурги ҷангҷӯ: “Гургбачае ба рӯбоҳи мегуфт: Падари ман, илоҳ ҷояш ҷаннат шавад. Дар ҳақиқат каҳрамон буд. Аз Ваҳшату ҳайбати ӯ ҳама атрофиён чун бед маларзиданд. Вай яке аз паси дигар зиёда аз дусад тан душманашро мағлуб кард. Ҳайронам, ки чаро оқибат худаш аз дасти якеи онҳо кушта шуд.
—Ин хулосаи воизи мурдаҳост, — гуфт рӯбоҳ, — вале таърихнависи бешавду завк, албатта илова хоҳад кард:
—Он дусад душмане, ки гург ба онҳо зафар ёфт, — гусфандону харон буданд ва танҳо ҳарифе, ки ба ӯ дастболо шуд барзагов буд. (Масалҳои Галоттӣ, 12)
Ҳафтаи# 5 - : Дӯстӣ бо Ҳайвонот
Барнома:
Такрори дарс гузашта
Суруд: ”Ҳа, Ҳа, Ҳа; Ҳе, Ҳе, Ҳе”
”Кӣ офаридааст дунёро?”
Дарс: Киштии Нӯҳ
Саҳифаи 24-28
Кросворд: ”Ба одобона ба ҳайвонот раҳм мекунад, вале марҳаматҳои беодоб бепаҳмона аст.” Масалҳои12:10
Барои ёд кардан: ”Ба одобона ба ҳайбонот раҳм мекунад, вале марҳаматҳои беодоб бепаҳмона аст.” Масалҳои 12:10
Ҳафтаи# 6 - Шарикӣ
Барнома:
Такрори дарс гузашта
Суруд: ”ин аст рӯзе”
”О, О, О, Карим аст Худо”
Бозӣ: Туб Бозӣ- бояд шарик кунад, касе ки шарик намекунад ҷавоб мекунад.
Дарс: Шифо ёфтани мафлуҷ
Сф. 328
Принсипали шарикӣ
* Таксим кардан
* Худро ба дигарон хизматгор ҳисоб кунед
* Дил кушод кунед- на худ сито
Ресурс:
* Мурғ, Мурғобӣ ва муш — Забони Модари #1 Саҳифаи 51
* Рӯзе аз рӯзҳо Шариф ва Қарим ҳар ду барои чормағзчини ба ҷангал мераванд. Дар ҷангол роҳ гашта истода буданд, ки аз пеши пояш Шариф табареро меёбад. Баъд Карим мегӯяд, ки чӣ хел мо табари калон ёфтем. Лекин Шариф мегӯяд, ки ин тавр магӯ, табарро ман ёфтам. Боз роҳро пеш гирифта буданд, ки ногаҳон шахсе аз дур фарёд мекунад ва мегӯяд, ки табари маро ба куҷо мебаред. Ба шумо ки иҷозатдод, ки табарро баред? Баъд Шариф ба Карим мегӯяд, ки акнун ба мо проблем шуд. Лекин Карим бошад дар ҷавоби вай мегӯяд, ки ба мо нагӯй ба ман проблема шуд гӯй.
Ҳафтаи# 7 - Итоат ва беитоат
Барнома:
Такрори дарс гузашта
Суруд: ”ЭҳтиётКун”
Дарс: Юнус
Саҳифаи 274
Бозӣ: ”Эфандӣ мегӯяд”
Ресурс:
* Масали ду писар
Ҳафтаи# 8 - Вафодорӣ
Барнома:
Суруд: ”О,О,О, Карим аст Худо”
Ба ӯ итоат; ӯ вафодор аст
Кросворд: ”Агар мо бевафо бошем, Худо вафодор аст, зеро ки Худро инкор карда наметавонад. ” (2 Тим. 2:13)
Дарс: Иброҳим- Вафодорӣ аст
Саҳифаи - 44
Барои ёд кардан:
1. ”Агар мо бевафо бошем, Худо вафодор аст, зеро ки Худро инкор карда наметавонад. ”
(2 ) Тим. 2:13
Вариант барои ҷавонон:
* Пеш аз дарс руҳхат ба онҳо диҳед, мебинем агар онҳо ин чиз меоварад.
Ҳафтаи# 9 - Саховатмандӣ
Барнома:
Суруд: Сахӣ дӯсти Худост
Дарс: Исо нон ба панҷ ҳазор нафарро шарик мекунад
Саҳифаи 352
Бозӣ: Туб даст ба даст кунед ва касе ки хоҳиш мекунад, ҷавоб медиҳад.
“Касе ки ба мискин ёрдам диҳад, мӯтоҷӣ нахоҳад кашид, вале касе ки чашмони худро пӯшонад, ба лаънати бисёр дучор хоҳад шуд.” Масалҳо 28:27
Ресурс:
— Як камбағал камамак нони қоқе меёбад. Дар назди як ошхона омада мегӯяд, ки ин нонро каме мулоим карда хурям. Баъд ба назди танур омада нонро майда-майда кард ва нонрезаҳо сухта дуд мекард. Буи хуше ба димоғи камбағал мерасид. Ногоҳон, ошпаз аз куҷе пайдо шуда ба суи камбағал дуғу пуписа кард. Чаро ту бе иҷозати ман ба инҷодаромади ва ба ту ки иҷозатдод, ки ба ин чизҳо бирасӣ. Барои ин корат ту ба ман бояд 5 танга бидиӯ. Камбағал дар бисоташ еҷ чиз надошт ки диад. Баъди ин ошпаз камбағалро кашолакунон ба назди қозӣ Эфандӣ овард. Ошпаз амаи воқеъро ба қозӣ Эфандӣ нақл карда дод. Ва мехост аз камбағал чанд танга ҷарима кор кунад. Лекин қозӣ Эфандӣ ҷукур фикр карду аз кисааш ҳамёнашро баровард. Ҳамёнаш пур аз танга буд. Ва тарафи ошпаз нигаристу ва шарақ-шарақи овози тангаҳоро бароварда гуфт: Чӣ хеле, ки ту аз ин камбағал аз дуди кабобат танга руёндани буди бигзор ин садои тангаҳо барои ту туҳфа бошанд.
Ҳафтаи# 10 - Дӯздӣ
Барнома:
Суруд: Сахӣ дӯсти Худост
Дарс: Еҳушаъ 7
Бозӣ: Стули Мусикӣ
Ҳафтаи# 11 - Муҳаббат
Барнома:
Такрори дарс гузашта
Суруд: Монанди Довуд
Кросворд: ”Касе ди дӯстнамедорад, вай Худоро нашинохтааст, чунки Худо Муҳаббат аст.”
Дарс: Муҳаббат чӣ аст?
Саҳифаи 372-374, 500
Ҳафтаи# 12 - Муҳаббат
Барнома:
Суруд: Худо Муҳаббат аст
Монанди Довуд
Дарс: Муҳаббат
Саҳифаи 358-360
Барои ёд кардан: ”Касе ки дӯст намедорад, вай Худоро нашинохтааст, чунки Худо Муҳаббат аст.” (1) Юҳанно 4:8
Ресурс:
* Юҳанно 8:1-2
* “Муҳаббат Муҳаббатро ҷалб мекунад. Агар хоҳӣ, ки дигарон ба ту Муҳаббат дошта бошанд, авало худат ба дигарон Муҳаббат кун” (Оз-оз Ӯрганиб Доно Бӯлур, саҳ. 24)
Ҳафтаи# 13 - Итоат ба Ҳукумат
Барнома:
Такрори дарс гузашта
Суруд:
Дарс: Он чи аз они қайсар аст
Саҳифаи 398
Барои ёд кардан:
” Ҳар шахс бояд ба ҳокимиятҳои боло итоат кунад; зеро ҳеҷ ҳокимияте нест, ки аз Худо набошад, ва ҳокимиятои мавҷуда аз ҷониби Худо барқарор шудаанд.” Румиён 13:1
Ҳафтаи# 14 - Ҳурмат ба Калонсола
Барнома:
Такрори дарс гузашта
Суруд:
Дарс: Ду тақсим шудани мамлакат
Саҳифаи 186
Барои ёд кардан:
“Пеши мӯйсафед бархез ва пирро эҳтиром намо,
ва аз Худои худ тарсон бош. Ман Худованд ҳастам.”
Ибодат 19:32
Ресурс:
Эфандӣ рӯзе дар хар чапа савор шуда мерафт. Аз дунболаш бачаҳо мерафтанд ва бачаҳоаз Эфандӣ мепурсанд, ки барои чи ту ба хар чапа савор шудам. Эфандӣ ҷавоб медиҳад— Агар рост савор мешудам шуморо паси пушт мекардам ва агар шумо пеш-пеш мерафтед шумо маро паси пушт мекардед. Ин ноҳурмати мешавад. Барои ҳурмати шумо чапа совор шудам, ки бо шумо суҳбат карда равам.
# 15 - Адолату инсоф
Барнома:
Такрори дарс гузашта
Суруд:
Дарс: Руҷӯъ кардани заккаи боҷгир
Саҳифаи 386
Барои ёд кардан:
“Даҳони худро барои безабон воз кун,
ва барои даъвои тамоми аҳли эҳтиёҷ.
Даҳони худро барои адлу инсоф воз кун,
ва барои даъвои бенаво ба мискин.”
Масалҳо 30:8-9
Ресурс:
— Масалҳо 25:18
Ҳафтаи# 16 - Ғазаб
Барнома:
Такрори дарс гузашта
Суруд:
Дарс:
Саҳифаи
Барои ёд кардан:
“Агар хашмгин шуда бошед, хато накунед ва нагузоред, ки ғазаби шумо то ғӯруби офтоб боқи бимонад.” Эфсӯсиён 4:26
Гуфтор
Ҳафтаи# 17 - Дуруғ ва Фиреб
Барнома:
Такрори дарс гузашта
Суруд: Эҳтиёт Кун
Дарс: Фиреби Яъкуб
Саҳифаи - 50
Барои ёд кардан:
”Иблис аз ибтидо қотил буд ва дар ростӣ собит намонд, зеро ки дар вай ростӣ нест; вақтеки вай сухони дурӯғмегӯяд, аз они худро мегӯяд, зеро ки вай дурӯғгӯй ва падари дурӯғаст. ” (Ҳазарати Исо)
Ресурс:
1. Марде аз бозор як килло гӯшт харида ба хонааш меояд. Гӯштро ба занаш медиҳаду мегӯяд, ки ин гӯштро кабоб кун. Ман вақти нисфирӯзи омада мехӯрам ва баромада ба кор меравад. Баъди аз кор баргаштанаш аз занаш мепӯрсад, ки кабоб тайёр шуд. Лекин зани мадораш мегӯяд, ки пеш аз ту дӯстонат омада буданд. Ман ҳамаи кабобро назди онҳо гӯзоштам ва хӯрданд. Ин мард ба ин бовар мекунад ва ноилоҷ чойро хӯрда ба бозор меравад. Боз як килло гӯшт гирифта меорад. Ба хона медарояду занак ҷой занак мо ин гӯштро гиру барои бегоҳягон хӯроки хуб тайёр кун. Занаш хоб гуфта аз дасташ гӯштро мегирад. Мард баромада боз ба кор меравад ва бегоҳ аз кор бармегардад. Баъди дасту рӯй шустан ба занаш мегӯяд, ки ягон хӯрок дарда боши тез биёр, гушнаам. Лекин занаш гӯштро бо дугонаҷояш хурда буд, боз фиреб мекунад, ки гӯштро гурба хӯрдааст. Мард мегӯяд, ки кани гӯрбаро ба назди ман биёр. Занаш тез рафта гурбаро гирифта меорад. Дар тарозу вазнашро мекашанд, ки як килло аст. Баъд мард ба занаш рӯ оварда мегӯяд, ки модоме, ки гӯштро гӯрба хурдааст гӯштгӯрба шудааст. Гурба куҷо шудааст. Зан дар хиҷолат шуда. Намедонад чӣ гӯяд. Аз ин дуруғи гуфтагиаш.
Ҳафтаи# 18 - Хабаркаш
Барнома:
Дарс:
Саҳифаи
Барои ёд кардан:
“Хабаркаш сирро ошкор мекунад;
пас ту бо даҳаняла алоқа накун.”
Масалҳо 20:19
“Дил магар побастаи зулфи ту шуд, к-аз
ҳоли ӯ
Бод меояд, хабарҳои парешон медиҳад.”
Ҳилолӣ
Ҳафтаи# 19 - Ғайбат
Барнома:
Такрори дарс гузашта
Суруд:
Дарс:
Саҳифаи
Барои ёд кардан:
“Ҳезум набошад оташ хомуш мешавад, ва бадгуй набошад — кинаву адоват ҳам намешавад. ” Масалҳо 26:20
“Аз дасти ғайбати ту шикоят намекунам,
То нест ғайбате, надиҳад лаззате ҳузур.”
Ҳофизи Шерозӣ
Ресурс:
— Ба хонаи марди оқил ду нафар меҳмон шуд. Вақте, ки мезбон дар бурун буд, меҳмонон бо як дигар суҳбат карда менишастаанд. Ва ҳар ду мезбонро таърифу тавсиф мекардаанд. Хонадор бо онҳо омада нишаста буд, ки яке аз меҳмонон ба берун рафт. Мезбон бо меҳмони якум суҳбате оростаанд. Меҳмони якум дар пеши мезбон меҳмони дуюмро паст зада гуфт, ки вай хислати бад дарад ва мисли хар аст. Баъд аз чанд дақиқа аз берун меҳмонидуюм даромада омад. Баъд аз андаке меҳмониякум ба берун рафт ва меҳмонидуюм вайро ба мезбон паст зада гуфт, ки вай монанди саг аст. Вақте, ки меҳмониякум аз берун омад, мезбон ба онҳо хӯрок овард, пеши яки онҳо устухон ва пеши дигаре алаф. Меҳмонон хиҷолат шуда гуфтаанд, шумо чӣ моро масхара мекунед? Не масхара намекунам, шумо худатон якдигарро муайян кардед, ки кистед? Ин айби ман не.
Ҳафтаи# 20 - Ҳавосҳои беҳуда
Барнома:
Такрори дарс гузашта
Суруд:
Дарс:
Саҳифаи
Барои ёд кардан:
“Ҳавас пухтан аз кӯдаки нотамом
чунон зишт наояд, ки аз пири хом”
(Саъдӣ)
Ресурс:
Қоз— “Пару боли қозе рашки барфи навборида буд. Бо чунин тӯҳфаи чашм барандаи табиат фахркунон бай хешро на қоз, балки ку мепиндошт ва ҷудо аз хешу ақрабояш дар кӯл танҳо мағрурона шино мекард. Қоз зуд-зуд гарданашро ёзонда бо тамоми қувват мекӯшид, ки кӯтоҳии фошкунандаи онро аз назарҳо пинҳон дорад. Гоҳо саъй мекард, то ба он шакли зебои камонро диҳад, ки бо чунин намудаш қу мурғи зебои табиат аст. Вале кӯшишҳояш бефоида буданд, гарданаш аз ҳад зиёд кӯтоҳӣ мекард ва бо ҳамаи кӯшишҳояш ба қу монанд нашуд, балки чун қози хандаовар боқӣ монд.” (Масалҳои Галоттӣ, 13)
Ҳафтаи# 21- : Лаънат ва Дашном
Барнома:
Такрори дарс гузашта
Суруд:
Дарс: Билъоми набӣ ва фаришта
Саҳифаи 118
Барои ёд кардан:
“Ҳатто дар хаёли худ ба подшоҳ лаънат нагӯй,
Ва дар хонаи хоби худ ба сарватдор лаънат нахон,
Чунки мурғи ҳаво овозатро хоҳад бурд,
Ба болдор суханонатро хабар хоҳад дод.” Воиз 10:20
Ресурс:
— Ҳалокати Абшолӯм, сф. 174
Ҳафтаи# 22 - : Сухони Руҳбаланд
Барнома:
Такрори дарс гузашта
Суруд:
Дарс:
Саҳифаи
Бозӣ:
Барои ёд кардан:
“Ҳеҷ як сухани абеҳе аз даҳонатон набарояд, балки фақат сухани нек, ки дар бақти эҳтиёҷот барои обод кардан бошад, то ки ба шунавандагонаш файз бахшад. ” Эфсӯсиён 4:29
Ресурс:
1. Рӯбоҳи Гурусна- Рӯбоҳи ҷавоне бо рубоҳи пир шикоят мекард:
—Ман дар соати наҳс ба дунё омадаам. Кариб ки ҳамеша шикорам ба нокомӣ меанҷомад, сайде ба чангам намеафтад.
Рӯбоҳи пир гуфт:
—Ман ба ақлу фаросати ту бовар дорам. Лекин бигӯ, ту кай ба шикор мабароӣ?
—Албатта ҳини гурусна монданам, боз кай мебаромадам? Рӯбоҳи пири дунёдида суханашро давом дода гуфт:
—Инак, сирри нокомиоят бароям ошкор шуд. Эй писар, дон, ки гуруснагӣ бо фикру мулоҳизаи дуруст ҳеҷ гоҳ мутобиқат намекунаду созгор намеояд. Дар оянда бо шиками сер шикор рав, он вақт ба мақсад мерасӣ. (Масалҳо Галоттӣ, 45)
2. Афандиро рӯзе занаш вафот мекунад. Афандиро ҳамсояҳояш, хешу табораш, ёру рафиқонаш ба дидорбинӣ меоянд. Ки ҳамдарди баён кунанд ба Эфандӣ тассалӣ медиҳанд. Хайр ин ҳамааш насиб будааст, ба тақдир тан додан даркор. Ҳоло ту ҷавони боз ягон зани ҷавон мегири ҳамааш хуб мешавад мегӯянду мераванд. Эфандӣ оби чашм ҳам намекунад, баъди ду се рӯз гӯзаштан Эфандиро хараш вафот мекунад. Эфандӣ чунон гиряю нола мекунад, ки гуфтан надорад. Ҳамсояҳо мепӯрсанд, ки барои чӣ занат вафот кард не зиқ шуди, не гиря кардӣ? Акнун, ки харат мурдааст, барои ин як ҳайвони беақл ин қадар мерезад. Эфандӣ дар ҷавоб мегӯяд: дар вақти вафоти занам ҳамдарди баён карда гуфтед: ки зани ҷавон мегурӣ. Лекин харам вафот кард ягонтаатон нагуфтед, ки хари дигар мегирӣ. Барои ҳамин нола мекунам.
3. Эфандӣ дар деқае зиндагони мекард. Дар бисоташ як хар дошт. Нисфи шаб ба хонаи Эфандӣ дӯзд медарояд ва харашро медӯздад. Эфандӣ саҳар аз хоб неста мегӯяд, ки рафта ба хар алаф диҳам баъд ҷой мехҳрам. Ба назди хар меравад, ки хар нест. Вай дод гӯён фарёд мезанад. Оҳу нола мекунад. Ин тараф он тараф медавад харро намеёбад. Инро фаҳмида тамоми ҳамсаяҳо мешитобанд назди Эфандӣ. Ӯ воқеъро ба ҳамсояҳо мефаҳмонад. Аз дуздидани хари Эфандӣ дарак меёбанд. Баъд якеаш мегӯяд, ки дарро маҳкам куни намешуд. Дигаре мегӯяд, кам хоб равӣ намешавад. Дигаре мегӯяд, ки шарфаи пои дӯздро ношуниду. Дигаре мегӯяд, ки ҳамааш айби худат. Дигаре мегӯяд, ки хушёр хоб нарафти. Дигаре мегӯяд, ки шаб як маротибаои хабар нагирифти. Эфандӣ ҳамаи ин суханонро шунида ба хулоса меояд ва мегӯяд, ки ба фикри шумо ба ҳамааш ман гунокор. Дӯз ҳеҷ айбе надоштааст.
Ҳафтаи# 23 - Баҳсу Мунзира
Барнома:
Такрори дарс гузашта
Суруд:
Дарс: Павлус дар Атино
Саҳифаи 474
Барои ёд кардан:
”Аз мубоҳисаҳои аблаҳона ва ҷоҳилона канорагирӣ намо,
чун медонӣ, ки онҳо ҷанҷолҳоро ба вуҷуд меоваранд.” (2) Тимотиюс 2:23
Ресурс:
1. Баҳси Ҳайвонот- МасалҳоиГалотти, 33-35
2. Писарбача ва мор— “ Писарбачае бо мори ромшуда Бозӣ мекард. Мораки зебои ман, — мегуфт ӯ, — агар заҳрат гирифтагӣ намебуд, ба ту наздик ҳам намешудам. Шумо, морон, махлуқони аз ҳама бадкирдортарин ва курнамактарин ҳастед! Боре ар китобе хонда будам; деҳқоне аз байни алафҳо мори аз сардӣ карахт шудаеро, ки шояд аз аҷдодони ту бошад, ёфтаст ва аз рӯи раҳму шафқат гирифта ба бағали гармаш андохтааст. Ҳамин ки мор аз гармӣ ҷон гирифтааст, дарҳол ба бадани наҷотгари худ заҳр задаст. Марди накӯкор аз заҳри мор мурдаст.
—маро то чӣ андоза ба ҳам монанд будани афкори таърихнависони шумо дар ҳайрат мегузорад, — гуфт мор.
Таърихнависони мо ин ҳодисаро тамоман ба тарзи дигар нақл мекунанд. Марди хайрхоҳи ту хаёл кардааст, ки мор мурдааст ва азбаски пӯсташ рангину зебо будааст, хостааст, ки онро канда гирад. Магар ин аз рӯи адлу индоф аст?
—Эҳ, хомӯш бош! — гуфт дар ҷавоб писарбача.
—Кадом насипосеро медонӣ, ки ӯ барои худро бегуноҳ нишон додан кӯшиш намекарда бошад?
—Дуруст мегӯӣ, писарам, — сухани ӯро буррид падараш, ки ба баҳси онҳо гӯш медод.
—Вале агар ту ягон бор дар бораи кӯрнамакии фавқулодда шунавӣ, бояд дурустии онро ҳамаҷониба таҳқиқ кунӣ, то ба дасе наҳақ доғи лаънат нагузорӣ. Хеле кам воқеъ шудааст, ки накӯкорони ҳақиқӣ аз касе кӯрнамакӣ дида бошанд. Ман фақат ба сиришти неки инсонӣ бовар дораму бас!
Вале писарам, одамоне, ки некии тамаъкорона мекунанд, сазовори сипосгузорӣ нестанд.” (Масалҳои Галоттӣ, 21)
Фикр
Ҳафтаи# 24 - Ҳасад
Барнома:
Такрори дарс гузашта
Суруд:
Дарс: Баргаштани Писари Гумро
Саҳифаи 374
Барои ёд кардан:
Ресурс:
Зоғ— “Зоғе пай бурд, ки уқоб сӣ рӯзе тамом тухмҳояшро зер карда хоб мекунад.
Ҳа, ана акнун рози ин қадар зӯру тавоно ва тезбин шудани бачагони уқоб бароям ошкор шуд. Ман ҳам уқобвор амал мекунам! —ба хулосае омад вай.
Аз он дам ин ҷониб зоғ дар ҳақиқат сӣ рӯзи пурра дар болои тухмҳояш мехобад. Вале, ҳайҳот, вай то ҳол ба ҷуз зоычаҳои заифу нотавон чизи дигаре наваровардааст.” (Масалҳои Галоттӣ, 33)
— Дар як деҳае як марде зиндагӣ мекард. Ин мард як бӯзу як хар дошт. Ҳар бисёр меҳнаткаш буд барои ҳамин соҳибаш харро бисёр дӯст медошт, хӯроки хуб медод. ҷоихобаш ҳам хуб буд. Бӯзбисёр шайтон аз дасташ ҳеҷ чиз намеомад. Ба дари хар як хона даромада чизе, ки ёфт хурда мерафт. Бӯзба хар бисёр ҳасад мебӯрд. Мегӯфт, ки чаро ба хар ҳам хӯроки хуб медиҳанду ҳам ҷои хуб. Лекин ба ман бошад не хӯрок медиҳаду не ҷоихуб. Рӯзе бӯз ба хар чунин гӯфт: Ту чи ин қадар худатро ғам медиҳӣ: Медони чӣ хар. Ту худатро ба он чуқурӣ парто ва ба соҳибамон чӯй ки ман афтидам дигар кор карда наметавонам ва ту аз ин корҳо озод мешавӣ. Хар ба суханони бӯзбовар карда худро ба чуқурӣ мепартояд ва аз ҷояшба зӯр мехезад, ки баданаш заҳмин шудааст. Соҳиби хар мебинад, ки бадани хараш захмин шудааст. Баъд рафта духтурро меоварад. Духрур захми харро мебинаду мегӯяд, ки даъвои захми харатон ин шуши бӯзаст. Шумо дӯзро ҷӯшонида обашро ба захми хар мешадед. Захми харатон дар як рӯз хуб мешавад. Бӯзро кӯшта гӯфтаи духтурро ба ҷо меоварад.
Ҳафтаи# 25 - Тамаъ (Ҳам баднафс)
Барнома:
Такрори дарс гузашта
Суруд:
Дарс:
Саҳифаи
Барои ёд кардан:
“Дӯзах ва мурдан сер намешаванд,
Ҳам чунин чашмони одам сер намешавад.”
Масалҳо 27:20
“Низ бошад ба ҳиммати олӣ,
биниҳанд аз тамаъ ба рух холӣ.
Тамаъ аз ҳар кӣ ҳаст бошад зишт,
Дар кутубҳои мӯътабар бинвишт.
Тамаъ аз моли кас ҳаром бувад,
ҷамарау (оташпора) дӯзах он чӣ ҷамъ кунад.”
(Ғиёсуддин ибни Эшон)
Ресурс:
Шикорчи аз дур рубоҳеро дид. Пусти рубоҳ ба ӯ маъқул шуд. Шикорчи худ бо худ фикр кард: “Рубоҳро медорам ва пӯсташро ба нархи гарон мефурушам.” Вақте, ки рубоҳ ба хонааш даромад, шикорчи дар пеши хонаи вай як чуқурии калон канд. Болои он як порча гӯштро монд. Шикорчи дар як ҷоихилват паноҳ шуд ва чуқурӣ афтидани рубоҳро интизор шуд. Рубоҳ аз хонааш баромада, гӯште, ки дар болои хасу чӯбро дида ҳайрон шуд ва худ ба худ гуфт: “Ин корро шикорчии ҳийлаву найрангдон дардааст, вай мехоҳад пӯсти маро гирад. Нафсаи мехоҳад, ки ман гӯштро хӯрам, лекин ман ба дом меафтам.” Гуфта рубоҳ ба хонааш даромада рафта. Дар ҳамин вақт аз кӣ як гурги гурусна бӯи гӯштро гирифта, гӯште, ки дар болои чӯбу хас буд гирифтанӣ шуд ва ба чуқури афтод. Шикорчи хаёл кард, ки ба чуқурӣ рубоҳ афтодааст, ба тезӣ омада, худашро ба чуқурӣ партофт, то ки рубоҳро дорад. Гург фикр кард, ки ин одам гӯштро мегирад, ва гург шикорчии ҳарис ва тамагирро пора-пора кард. Хулоса, шикорчии ба ҳирсу тамаъ гиригтор шуда ба ҳалокат расид, лекин рубоҳ бо шарофати қаноат аз бало халос шуд.
Ҳафтаи# 26 - Қаноат
Барнома:
Такрори дарс гузашта
Суруд:
Дарс: Павлус ва Сило дар Зиндон
Саҳифаи 472
Барои ёд кардан:
“Дило, гар қаноат ба даст оварӣ,
Дар иқлими роҳат кунӣ сарварӣ.
Агар тангдастӣ, зи сахтӣ монол,
Ки пешӣ хирадманд ҳеҷ аст мол.”
(Саъдӣ)
“Ду чиз аз Ту мепурсам; онҳоро барои ман,
пеш аз он ки бимирам, манъ нанамо:
Ҳеҷу пуч ва дурӯғро аз ман дур соз,
бенавоӣ ва сарватро ба ман надеҳ,
ризку рӯзӣ ба ман бирасон:
Мабодо бисёр сер шуда, Туро индор кунам ва гигӯям:
—Худованд кистӣ
Ва мабодо бенаво шуда, дуздӣ кунам
Ва исми Худои худро беҳурмат созам.”
Масалҳо 30:7-9
Ресурс:
Аз Борон Гурехта ба Барф Зад- Бевазани соъию чолок одат дошт, ки ходимаҳояшро бо нахустин фарёди хурӯс бомдодон бедор кунад ва ба кор фиристад. Ходимаҳои бечора ҳамеша ранҷ мекашиданд. Оқибат муттафиқона ба нариҷае расиданд, ки хурӯсро бояд бикушанд. То вай дигар кадбонуро шаб ҳангом бедор накунад. Пас аз анҷоми ин амал холашон боз ҳам бадтар накунад. Пас аз анҷоми ин амал ҳолашон боз ҳам бадтар шуд. Зеро соҳибхоназан, ки дигар вақти диқиқи фарёди хурӯсро намедонист, ходимаҳояшро хеле зуд дар дили шаб ба бедор кардан оғоз кард. (Масалҳои Галоттӣ, 46)
Як шахси камбағале дар ҳамсоягии Эфандӣ зиндагони мекард. Камбағал чор фарзанд дошт ва зиндагиаш бисёр мушкил буд. Рӯзе ин шахси камбағал ба хонаи Эфандӣ меояд ва бисёр менолад, ки ман ҳеҷ чизи хурдан надорам, пушидан надорам илоҷаш бошад. Ба ман ёрӣ медодед ё ин ки ягон маслиҳат медодед. Эфандӣ бисёр чуқур фикр мекунаду ба хулосае меояд. Ман ба ту мадад мекунаму ликин шарти маро иҷро мекунӣ. Шахси камбағал дар ҷавоб мегӯяд, ки чӣ шарте ки дошта бошед иҷро мекунам.
Баъд Эфандӣ мегӯяд, ки кадом намуд ҳайвонҳо дори дар хонаӣ Шахси камбағал мегӯяд, ки, гов, хар, бӯзва мурғ. Набошад, ин гов, хар, бӯз, ва мурғҳоятро як ҳафта дар хонаат ҷой кун ва баъди як ҳафта назди ман биё. Шахси камбағал ноилоҷ ба ин шарт розӣ мешаваду. Ин корро мекунад. Баъд аз он як ҳафта пас назди Эфандӣ меояд. Эфандӣ даррав мепурсад, ки чӣ хел авҳолатӣ? Ин шахс доду фиғон бардошта мегӯяд ки боз аз авҳом пештараамҳам бадтар. Баъд Эфандӣ мегӯяд, ки рафта говатро аз хона берун кун баъди як ҳафта назди ман биё. Баъди як ҳафта меояд боз мегӯяд чӣ хел авҳотат? Каме беҳтар. Боз мегӯяд, ки харатро аз хона бадар кун баъди як ҳафта биё. Боз меояд ва мепурсад. Чӣ хел? Каме беҳтар. Боз ҳамин хел бӯзашро хона меронад ва баъди ин мурғашро меронад. Ва назди Эфандӣ меояд. Эфандӣ мепурсад аз шахси камбағал авҳолат чӣ хел? Шахси камбағал — Оҳи сахте мекашаду мегӯяд — аз ҳеҷ чиз танқисӣ надорам. Зиндагиам хелоҳам хуб аст.
Эфандӣ рӯзе дар таги дарахти чормағз дар соягӣ нишаста худ ба худ мегуфт: Барои чӣ, дарахтаи чормағз калон баргҳояш ҳам калонанду лекин чормағзҳояш бошад хӯрд-хӯрд аст. Аммо каду бошад палак ва баргҳояш на он қадар калонанду, лекин худи каду бошад калон-калон мешаванд. Эфандӣ дар ҳамин фикр буд, ки нагаҳон як дона чормағз аз дарахт дар тори сари Эфандӣ меафтад. Эфандӣ уф-уф чӯён дод мезанад. Аз зарби сахти чормағз сараш каме барам мекунад. Баъди ин худ ба худ мегӯяд: ки ҳайраят, ки ин чормағз буд, агар каду мешуд чӣ кор мекардам. Баъди ин мегӯяд, ки ба ҳамааш бояд қаноатманд шудан даркор.
Ҳафтаи# 27 - Ҳавобаланд
Барнома:
Такрори дарс гузашта
Суруд:
Дарс: Добуд ва Ғолёт
Саҳифаи 160
Барои ёд кардан:
“Ғурури одам варо хор мекунад, вале шахси фурӯтан ҷалол меёбад.”
Масалҳо 29:23
“Такаббур бувад одатӣ ҷоҳилон,
Такаббур наёяд зи соҳибдилон.
Такаббур Азозилро (шайтон) хор кард,
Ба зиндони лаънат гирифтор кард.
Касеро, ки хислат такаббур бувад,
Сараш пурғурур аз тасаввур бувад.”
(Саъдӣ)
Ресурс:
Хар ва Шер— “Рӯзе ҳар бо ҳамроҳи шер аз байни ҷангал мегузашт, ки аз рӯ ба рӯяш хари дигари шинос баромад ва ба тарафи вай хитоб кард:
—Ассалому алайкум, бародари азиз!
—Бешарму ҳаё! —бо қаҳру ғазаб дод зад хари пурғурур.
—Барои чӣ ин тавр мегӯӣ, — гуфт хари таҳкирдида, — оё шарики шер шуда худатро аз мо, харҳо беҳтар ва зиёдтар мешуморӣ?” (Масалҳои Галоттӣ, 23)
Хар ва Пӯсти Шер- Харе пӯсти шереро ёфт ва худро дар он печонд. Ӯ хаёл кард, ки бо чунин коре шери дарранда шудааст. Касе ӯро медид, гуном мекард, ки шери ҳақиқӣ аст ва аз сари раҳаш мегурехт. Хар инро фаҳмида мағрур шуд ва чунон бо кибру виқор кадам мемонд, ки гӯё дар ҳақиқат шоҳи ҳайвонот аст. Тасодуфан рӯзе соҳибаш ба ҷустуҷӯи хар баромада, бо ӯ дар роҳе рӯ ба рӯ шуд. Аввал харро нашнохта сахт тарсид, зеро гӯшҳои ӯро, ки аз пӯсти шер берун баромада буданд, надид. Вақте ки пештар рафт, хар хашмолуд ар-ар кард. Азбаски садои ӯ ба ғурриши шер монанд набуд, соҳибаш ӯро шинохт. Чӯбдастеро бардошт ва хар пас аз хӯрдани чанд зарба аз банди ғурур раҳо шуд ва соҳибаш ӯро ба оғил баргардонд. (Масалҳои Галоттӣ, 44)
Ҳафтаи# 28 - Тарсу Ваҳм- пеши мард
Барнома:
Такрори дарс гузашта
Суруд:
Дарс: Дониёл дар Чоҳи Шерон
Саҳифаи 236-238
Барои ёд кардан:
“Ва аз кушандагони ҷисм, ки ба куштани рӯҳ қодир нестанд, натарсед;
балки аз ӯ ҳаросон бошед, ки қодир аст ҳам ҷисм ва ҳам рӯҳро дар дӯзах нобуд кунад.” Матто 10:28
“Ҷаҳондор аз он посухи ҳавлнок
Зи беҳушӣ омад, зи бими ҳалок
Дилам дод гуяндаи роҳбин,
Ки тарсон бувад марди кутоҳ бин.”
(Хилрави Деҳлавӣ)
Ресурс:
Вобаста ба мавқеъ- Рӯзе шер бо инсон ҳамсафар шуд. Роҳравон ҳар яке аз онҳо беист лоф мезад ва хешро дар қарду манзалат бартар мешумурд.
Дар сари роҳашон пайкари сангинеро диданд. Пайкар тасвири инсоне буд, ки ӯ аз тулӯи шер гирифтаасту хафааш мекунад. Инсон ба он ишоракунон изҳор дошт: Бин, мо аз шумоён- шерон бамаротиб тавонотарем ва аслан ҳеҷ ҳайвоне нест, ки мо мағлубаш накунем! Шер дар ҷавоб гуфт: Шумоён чунонки тасаввур кардед, ҳамон тавр офаридаед. Вале агар шерон аз ҳунари сангтарошӣ банасиб намебуданд, он гоҳ зери чанголашон инсонҳои зиёдеро медидӣ. (Масалҳои Галоттӣ, 48-49)
—Дар як бешазори калоне як шери бадҳайбате зиндагони мекард. Рӯзе аз рӯзҳо ин шер ба Худо арзу шикоят мекунад. Ман худам як дарандаи калон, ёлам зебо, дандонҳоям тез, ҳанголҳоям хуб ва дариданам хуб, лекин ба ҳаминам ҳайронам, ки аз як овозӣ хӯрус метарсам. Сабабаш дар чӣ бошад? Худо ба шер ҷавоб медиҳад, ки ман офаридгорам. Ман туро офаригам, ман ба ту ҳама чиз додаи ин айби ман нест. Ту аз руй метарсӣ. Баъди ин назди фил меояд. Фил ҳам ҳайвони бузургҳусса ҳаст ва гӯшҳои калон-калон дорад. Фил гӯшҳояшро ин тараф, он тараф мезанад, қарор карда наметавонад. Шер инро дида ҳайрон мешаваду аз фил мепурсад.
—Фил ҳой фил бо ин гушҳоят ба ҷонам задӣ, чӣ ин қадар ин тараф он тараф мезанӣ? Гӯшҳоямро қарор карда неметавони. Фил ба шер ҷавоб медиҳад, ки қарор карда метавонаму лекин аз ин магасчае, ки мебини метарсам. Барои чӣ? Барои он ки мабодо чӯшҳоямро қарор кунаму ин магасча ба даруни чӯшам дарояду ман мурам. Баъд шер нақли филро гӯш карда ба хулосае меояд ва худ ба худ мегӯяд, ки ин фили бузургӯусса аз як магасчаи хурдакак метарсаду ман бошам аз ӯ хеле ҳам хуб, ки аз як хӯрусе, ки чандин маротиба аз магас калонтар аст.
Ҳафтаи# 29 - Тарсу Ваҳм- Оянда
Барнома:
Такрори дарс гузашта
Суруд:
Дарс: Таронаҳои Довуд
Саҳифаи 170
Барои ёд кардан:
“Дев метарсонадат, к-ин ҳину ҳин,
з-ин пушаймон гардию гардӣ ҳазин”
(Ҷалолиддини Румӣ)
“Тарсончакии одам ба дом меоварад, вале касе ки ба Худованд таваккал кунад, аз хатар эмин аст.” Масалҳо 29:25
“Тарс бародари марг аст”
Ҳафтаи# 30 - Сабурю Токат
Барнома:
Такрори дарс гузашта
Суруд:
Дарс: Азобу уқубати Айюб
Саҳифаи 250-252
Барои ёд кардан:
“Туро гар сабурӣ бувад дастиёр,
Ба даст овард давлати пойдор.
Сабурӣ бувад кори пайғамбарон,
Напечанд з-ин рӯй, динпарварон,
Сабурӣ кушояд дари коми ҷон,
Ки ҷуз собири нест мифтоҳи он.”
(Саъдӣ)
“Оқибати кор беҳ аз оғози он;
собир беҳ аз ҳавобаланд.”
Воиз 7:8
Ҳафтаи# 31 - Рӯйбинӣ
Барнома:
Такрори дарс гузашта
Суруд:
Дарс: Масал дар Бораи Сомарии Раҳмдил
Саҳифаи 360
Барои ёд кардан:
“Аммо агар рӯйбинӣ мекарда бошед, гуноҳ мекунаед, ва шариат шуморо байвонкунанда ҳисоб мекунад.” Яъқуб 2:9
“Бараҳна чу зояд зӯ модар касе,
Набояд, ки нозад ба пушиш басе.”
Фирдавсӣ
Ресурс:
1. “Тани одамӣ шариф аст ба ҷони одамият,
На ҳамин либоси зебост нишони одамият.
Агар одамӣ ба чашм асту, даҳон асту, бинӣ,
Пас чӣ фарқ миёни нақши девору миёни одамият.”
Саъдӣ
2. Гург дар бистари марг— “Гург дар дами марг хобида, ба рӯзгори гузаштааш нигоҳи санҷишкоронае афканд.
—Дар ҳақиқат ҳам гунаҳкорам, — гуфт ӯ, — вале на аз гунаҳкорони бузург. Аз ман бадӣ сар зада бошад ҳам некии бисёре низ кардаам. Хуб дар хотирам ҳаст. Боре барраи танҳои роҳгумзадае маоскунон чунон ба ман наздик омад, ки вайро ба осонӣ аз гулӯяш гирифта кушта метавонистам, вале ман ба вай дандон назадам. Ана, дар худи ҳамон вақт ба гӯшам садои мазоҳу масхаракунии гӯсфанде расид, ки вай бо бепарвоии ҳайратовар мегуфт:
—магар гург аз сагҳо метарсидагӣ шудааст?
—ман ҳолати он рӯзаи туро нағз дар ёд дорам ва сабабашро ба ту гуфта метавонам, — сухани ӯро бурид дӯсташ рӯбоҳ, ки барои ба мурдан тайёр шудани гург ёрӣ мерасонд.
—Ин айнан ҳамон вақт буд, ки дар гулӯят устухон дармонд буд.”
(Масалҳои Галоттӣ, 21)
3. Эфандӣро ба туй даъват мекунанд. Эфандӣ бо либосҳои одди ва ба туй ҳозир мешавад. Одамҳои сарватманд либосҳои тозада пушидаро ба сари миз даъват мекунанд. Лекин дар туй Афандиро ҳеҷ кас пешвоз намегиранд ба ӯ хӯрок намедиҳанд. Ҷой нишаст намедиҳанд, қариб ки ӯро аз тӯй хона меронанд. Баъди ин Эфандӣ ба хулосае, меояду аз туй баромада мераваду. Либосҳои тозаю озода ва як ҷомаи хубе пушиду ба туйхона омад. Соҳиби туйхона Эфандиро дар ин ҳолат дида қариб ки нашиносад. Ва биёед, биёед, гӯён. Аз боло гузаред ва Эфандиро аз меҳмони болотар ҷой кард. Дарав хурок оварданд. Эфандӣ қошуқро гирифта ба хурок андохта ба ҷомааш рехтан гирифт ва овозашро баланд карда ба ҷомааш мегӯяд, ки барои шумо ин хӯрокро овардаанд хуред-хуред.
4. Рӯзе гови як шахсе ба гови қози шохҷангмекунанд. Гови қозӣ гови ин шахсро зада мекушад. Баъд ин шахс назди қозӣ меояд. Шикоят мекунад, ки гови ту гови маро зада куштааст. Чӣ кор кунам? Як чораашро дида бароед чи қонун ҳаст дар барои ин. Баъд қозӣ ба ин шахс мегӯяд, ки чи илоҷ кор карда намешавад. —Эй мебахшед, ин шахс гуфт. Ман иштибоҳ кардам гови ман гови шуморо зада куштааст. Ва қозӣ инро шунида мегӯяд: Ин хел бошад ҳозир ягон чораашро дида мебароем, китобро варақзада гуфт қозӣ.
1. Як шахсе бо либосҳои оддӣ ба ҳамом медарояд. Хизматчии ҳамом ин шахсро мебинад, ки дар тан либосҳои куҳнаи оддӣ дарад. Ба ин шахс каме пораи сабун ва ба ҷоисачоқ якчанд латапораро медиҳад. Ин шахс шустушуӯро тамом карда ба назди хизматчии ҳамом меояд ва ба хизматчии ҳамом як тангаи тилло медиҳад. Ин хизматчии ҳамом дар ҳайрат мемонад, ки чӣ хел ин шахс ин қадар қашоӣ манамояду ин хел либосҳои куҳна дораду ба ман як тангаи тилло медиҳад. Баъди ин чанд рӯз мегӯзараду боз ин шахс ба ҳамом меояд. Ин хизматчи аз дур ин шахсро мешиносаду пешвоз мегирад. Биёед-биёед хуш омадед. Дарав як собун як сачоқ гирифта ба ҳамом пеши ин шахс медарояд ва бадани ин шахсро мешӯяд, собун мешакад, массаж мекунад. Баъди ин либосҳои ин шахсро мепушонад ва ба хизматчии ҳамом як тангаи биринҷи медиҳад. Хизматчи ҳайрон шуда мепурсад, ки аввал омади ба ту ягон хизмат надардам лекин як тангаи тилло додӣ. Ҳозир бошад ин қадар хизмат кардам як тангаи биринҷӣ додаи, барои чӣ? Ин шахс дар ҷавоб мегӯяд, ки ин як тангаи биринҷи барои он рӯзи пештараам. Лекин он як тангаи тилло ки дода будамат барои хизмати ҳозираам.
Ҳафтаи# 32 - Қасд- қасос
Барнома:
Такрори дарс гузашта
Суруд:
Дарс: Добуд Назди Шоули Хобида
Саҳифаи 164
Барои ёд кардан:
“Эй маҳбубон, интиқоми худро нагиред, балки ба ғазаби илоҳӯ вогузор кунед; зеро ки навишта шудааст: —Интиқом аз ҷониби Ман аст, Ман сазо хоҳам дод, мегӯяд Худованд. Ба бадӣ мағлуб нашав, балки бадиро бо некӣ нағлуб.” Румиён 12:19,21
“Бозуи ҳазрат қавӣ дар куштани бегорагон
Чун қасос афзун кунад, одат шавад ҷаллодро”
Хисрави Деҳлавӣ
Ресурс:
1. Ин ҷаҳонро Нигар ба Чашми Хирад сф. 67
— Рӯзе ба як шахсе каме пул даркор мешаваду мехоҳад аз ҳамсоя гирад. Ҳамсояаш Эфандӣ буд ва ин шахс ба хонаи Эфандӣ меояд. Хонаи Эфандӣ се ошёна дошт. Ин шахс омада аз таги дарвозаи Эфандӣ фарёд мезанад —”Бобои Эфандӣ ҳой Бобои Эфандӣ.” Тирезаи ошёнаи сеюм кушода мешаваду лабай мегӯяд Эфандӣ. Салом медиҳаду баъд ба ин шахс мегӯяд, ки чӣ мехоҳӣ? Ин шахс мегӯяд, ки ба поён фароед гап дорам. Эфандӣ поён мефарояд ва мегӯяд, чӣ мехоҳӣ? Ин шахс мегӯяд, ки ба ман дусар сум даркор. Эфандӣ ҳеҷ гап намезанаду ба балои ошёна мебарояд ва аз тириза калаашро бароварда ба ин шахс мегӯяд, ки ба боло баро. Ин шахс тез ба боло назди Эфандӣ мебарояд. Эфандӣ ба ин шахс мегӯяд, ки сӯм надорам. Ин шахс ба Эфандӣ нигоҳ карда мегӯяд, ки барои ҳаминқадар гап маро ба боло ҳеҷ задед. Намешуд, ки дар поён инро ба ман мегӯфтед? Мешуд, ку лекин ман ҳам барои ҳамин қадар гап ба поён фаромадам.
— Дар Як гарогоҳе хуки даштӣ ва аспе озодона чарида мегаштанд. Хук ин ҳайвони ифлос ҳаррӯз пеш аз асп хеста алафҳоро решакан мекунад. Ва обро пури лой мекунад. Аспро таъбаш намеояд алаф ва оби лойро хӯрад. Асп мехоҳад аз хӯки дашти қасд гирад. Рӯзе асп ба шикорчӣе вомехӯрад. Ва ба шикорчӣ мегӯяд, ки ин хуки даштиро нобуд кунад. Лекин шикорчӣ ба асп мегӯяд, ки ман як шарт дорам агар розӣ шавӣ кори туро иҷро мекунам. Асп мегӯяд, ки ман ба ҳамаи шарти шумо розӣ ҳастам гуед: Шикорчӣ мегӯяд, ки ин лаҷомро да сарат кашӣ ва асп ноилоҷ розӣ мешавад. Шикорчӣ лаҷомро ба сари асп кашида ва назди хуки даштӣ меояд. Хуки даштиро ёфта мекушад. Лекин бо ин мақсади қасос гирифтанаш асп то ҳозир дар даҳон лаҷом гирифта мегардад. Барои ҳамин як умр аз озодӣ маҳрум гашта дар хизматӣ одам ҳаст.
— Дар як бешае мори калоне зиндагӣ мекард. Ҳар рӯз баромада шикамашро сер карда баъд хоб мерафт. Рӯзе ҳаво гарм буд. Печон-печон мерафт, ки ногоҳ аз кӯчае як говзанбури калоне ба сари мор нишаста неш мезанад. Мор аз дард бетоқат шуда ин тараф он тараф печу тоб мехӯрад аз занбӯр халосӣ намеёбад. Мор мегӯяд, ки ҳозир бад ман қасос гирам. Як коре кардан дар кор, ки занбӯро нест кунам. Дар ҳамин фикр буд, ки ногаҳон аз роҳ. Аспе бо аробааш мегӯзашт. Сари мор аз неши занбӯр чунон ба дард омада буд, ки агар занбурро дошта метавонист зинда фурӯ мебӯрд. Сарашро мор дар таги ароба пеш мекунад. Ароба ҳам мор ва ҳам занбӯрро маҷақ карда мегӯзарад. Мор барои қасос гирифтани занбӯр ҳам занбӯрро нобуд мекунаду ҳам худашро.
Ҳафтаи# 33 - Иғвогар
Барнома:
Такрори дарс гузашта
Суруд:
Дарс:
Саҳифаи
Барои ёд кардан:
Ресурс:
1. Дар замони қадим як мард барои харидани ғулом ба бозори ғуломон рафт. Як савдогари ғуломгуруш ба ӯ як ғуломро нишон дода гуфт: Ин ғулом бисёр устои хунарманд, аммо як айб дорад, иғбогар аст. Агар айбашро ба ҳисоб нагирид, метавонед инро харида гиред. Ин мард айби ғуломро ба ҳисоб нагирифта, байро мехарад. Ғулом чанд вақт хизмат мекунаду, як рӯз ба зани он мард мегӯяд: ман як сири махфиӣро медонам, агар гӯям, шавҳаратон доиста монад, маро пеш мекунад. Агар нагуям ба шумо хиёнат кардагӣ мешавам, барои ҳамин ваъда медод, ки суханҳоямро ба ҳеҷ кас намегӯед. Зани он мард ваъда дод, ки ин сирро ба ҳеҷ кас намегӯяд.
Ғулом ба гуши зан пичиррос зада гуфт: —Шавҳаратон шуморо сар дода, зани дигар мегирифтанӣ, муқобили ин ягон чора дидан даркор. Зан ба ташвиш омада, аз ғулом мегӯяд: Дар шаҳр як азоимхон аст, ҳозир рафта дилгармӣ карда меоям, гуфта берун рафт. Пас аз як соат омада гуфт: барои дилгармӣ чанд тор мӯи сари занатон даркор. Шабона вақте, ки шавҳаратон хоб кард бо корд чанд тори муяшро бурида гиред. Зан шартро қабул кард. Баъд ғуломи иғвогар ба пеши хуҷаинаш рафта гиря карда гуфт: Эй хуҷаин ман меҳрубониҳои шуморо ҳеҷ гоҳ аз ёдам намебарорам. Нисбати шумо як сирро медонам. Ғулом гӯё дилаш ба хӯҷаинаш месухта бошад, гиря карда гуфт: Занатон як одами дигарро дӯст медорад, шуморо кушта вайро мегирифтанӣ, Эҳтиётшавед, ки аз шумо барин хуҷаини ғамхору дилсуз ҷудо нашавам. Хуҷаин ба гапи ғулом бовар кард. Шабона худашро ба хоб андохт, занаш гумон кард, ки шавҳарашро хоб бурдааст, кордро гирифта ба пеши ӯ омад, ва аз муяшро буриданӣ шуд. Шавҳар гумон кард, ки зан ӯро мекушад, тез аз дасти ӯ кордро гирифта, занашро кушт. Хешовандони зан ин фоҷиаро шунида, омада қасос гирифтанӣ шуда шавҳари он занро куштанд. Дар миёни хешовандони зану шавҳар ҷанҷол хеста ба ҷангмубадал гашт ва дар натиҷа аз ҳар ду тараф як чанд нафар кушта ва захмин шуд. Ҳамин хел карда, як иғвогар сабабгори бадбахтиҳои бисёр шуд.
Ҳафтаи# 34 - Чашмгурусна
Барнома:
Такрори дарс гузашта
Суруд:
Дарс: Дониёл Калимаҳои Номафҳумро Таъбир Мекунад
Саҳифаи 234
Барои ёд кардан:
“Гуфт: чашми танги дунёдорро,
ё қаноат пур кунад, ё хоки гӯр.”
(Саъдӣ)
“Ҳаромризӣ хонаи худро вайрон мекунад,
вале касе ки аз инъомҳо нафрат дорад, зист мекунад.”
Масалҳо 15:27
Ресурс:
— “Сарвати зиёд инсонро аз ҳадди одамӣ бароварда ба ҳайвони баҳшӣ табдил медиҳад. Агар майли одам ба танпарварӣ вусъат ёбад, қобилияти идроку фаҳмиш ва дониш мемирад.” Абуалӣ ибни Сино
— Масал Дар бораи Сарватдори Нодон, Сф. 366.
— Се бародар ба сафар баромадаанд. Дар роҳ, онҳо кӯза ёфтанд. Даруни кӯза пур аз тилло буд. Сарвати ногаҳонӣ онҳоро бисёр хурсанд кард. Онҳо қарор додаанд, ки сарвати ёфт шударо се тақсим кунанд. Пеш аз он, ки тиллоро тақсим кунанд, хӯрок хӯрда, дам гирифтанӣ шудаанд. Бародари аз ҳама хурди барои хӯрок овардан ба қишлиқи наздик рафт. Бародарони калонӣ интизори хӯрок будаанд, нияти онҳо вайрон шуд. Бародари калонӣ ба бародари миёна бегӯяд: Биё, бародари хурдиро мекушем, тиллоҳоро хурдмон тақсим мекунем. Бародари миёна розӣ шуд, онҳо қарор кардаанд, ки бо омадани бародари хурдӣ вайро мекушанд. Бародари хурдӣ, ки ба хӯрок рафта буд, нияти вай ҳам вайрон шуд, хост ҳар ду бародари калониро кушта соҳиби ҳамаи тилло шавад. Бо ин мақсад ба хӯрок заҳр аралаш кард, ва онро ба пеши бародарони интизор шудааш оварда монд. Бародаронаш бо тезӣ вайро ба замин афтонданд, ва сарашро аз танаш ҷудо кардаанд. Бародари хурдиро кушта, бад хотирҷам нишаста, хӯрокро бо иштиҳо хӯранд. Он қадар вақт нагузашт, ки заҳр таъсири худро расонд, ҳар ду дароз кашида мурдаанд. Ҳамин хел карда чашмгуруснагӣ онҳоро ба ҳалокат расонд.
Ҳафтаи# 35 - Ташаббус Кор
Барнома:
Такрори дарс гузашта
Суруд:
Дарс: Наҳемё Ҳисори Ерусалимро бино Мекунад
Саҳифаи 246
Барои ёд кардан:
”Аз тӯ ҳаракат, аз Худо баракат”
Ресурс:
— Исо Дар Маъбад, сф. 308
Ҳафтаи# 36 - Одат Ва Худдорӣ
Барнома:
Такрори дарс гузашта
Суруд:
Дарс: Дониёл ва Се рафиқи Вай
Саҳифаи 230
Барои ёд кардан:
“Касе ки бар рӯҳи худ ҳоким нест,
мисли шаҳри вайронаи беҳисор аст.”
Масалҳо 25:28
“Ҳофизо, одати хубон ҳама ҷавр асту ҷафо,
Ту ки з-ин тоифа умеди вафо медорӣ.”
(Ҳофиз)
Ресурс:
1. ”Одат тарки балои ҷон аст” ”Тарки одат амри маҳол”
2. Рӯҳи Сулаймон— “Пирамарди баимони талхиву ширинии ҳаётро чашида ва аз гардиши рӯшгор ҷоматаш дуто гашта қатъи назар аз гармии офтоб, бо дасти хеш донаҳои поки гандумро ба оғуши замини босаховат мепошид.
Ногаҳон рӯ ба рӯи ӯ дар зери сояи паҳни дарахте шабаҳи илоҳи пайдо шуд. Пирамард аз тарс дар ҷояш шах шуд.
Ман Сулаймонам, — бо овози маҳрамона гуфт рӯх, — эй пирамард, бигӯ, ту дар ин ҷо чӣ дор мекунӣ?
Пирамард гуфт:
—Агар ту Сулаймон бошӣ, чаро боз мепурсӣ? Охир худи ту маро дар баҳори умрам ба назди мӯрча фирстода буд?: Ман аз паи ризқу рӯзӣ талош ва тараддуди ӯро бо чашми худ дидам, аз вай саъю кӯшиш ва гирд оварданро омӯхтам ва то ҳол худ низ чунин амал мекунам.
—Ту фақат ними дарсатро омӯхтаиву халос, — суханашро давом дод Сулаймон.
—Маслиҳати ман он аст, ки боз як бори дигар ба назди мӯрча равҷ ва аз ӯ дар зимистони умрат роҳат кардан ва аз сарвати гирд овардаат лаззат бурданро омӯзӣ. (Масалҳои Галоттӣ, 31)
Ҳафтаи# 37 - Худдорӣ бо нушидан
Барнома:
Такрори дарс гузашта
Суруд:
Дарс: Дониёл Ва Се Рафиқи Вай
Саҳифаи 230
Барои ёд кардан:
“Оҳ аз они кистӣ Воҳ аз они кист?
Ситезаҳо аз они кист? Андӯҳ аз они кист?
Ҷароҳатҳои бесабаб аз они кист?
Чашмони сурхтоб аз они кист?
Аз они онҳоест,
Ки пайваста шароб менӯшанд,
Ва барои чашидани шароби дорувордор меоянд.”
Масалҳо 23: 29-30
Ҳафтаи# 38 - Гӯш Кардан
Барнома:
Такрори дарс гузашта
Суруд:
Дарс: Овозе Самуилро Даъват намуд
Саҳифаи 152
Барои ёд кардан: “Пас, эй бародарони маҳбуби ман, бигзор ҳар кас дар шунидан бошитоб, дар гуфтан оҳиста ва дар хашм оҳиста бошад.” Яъқуб 1:19
“Ҷаҳон базмест нафрину ситоиш
нағмаи созаш,
Сарапо гӯш бояд буд, ки дунё
Гуфтугу дорад.”
(Бедил)
Ҳафтаи# 39 - Захира ва Харз
Барнома:
Такрори дарс гузашта
Суруд:
Дарс:
Саҳифаи
Барои ёд кардан:
“Сарватдор бар камбағалон хукмронӣ мекунад,
Ва қарздор ғуломи қарзхоҳ мегардад.”
Масалҳо 22:7
“Харз агар аз кисаи меҳмон,
Ҳотами той шудан осон бувад.”
(Саъдӣ)
Ресурс:
Ганҷ- Деҳконе, ки умраш ба поён мерасид, хост писаронаш кишоварзони варзида шаванд. Онҳоро наздаш фаро хонд ва забон ба гуфтор кушод: —фарзандонам, ба зудӣ аз ин дунё рахти сафар мебандам. Акнун ба суханони вопасинам гӯш кунед: Агар замини токзорамонро биҷӯед, ганҷи дар он ҷо пинҳон кардаамро хоҳед ёфт.
Фарзандон ба қавли падар бовар карданд ва пас аз марги ӯ тамоми замини токзорро канда, тагурӣ намунданд. Ҳеҷ ганҷе наёфтанд, вале аз токзори хеле хуб нармшуд ҳосиди фаровон бардоштанд. (Масалҳои Галоттӣ, 50)
Ҳафтаи# 40 - Порахорӣ
Барнома:
Такрори дарс гузашта
Суруд:
Дарс:
Саҳифаи
Барои ёд кардан:
“Меҳнати аз ҳад зиёд хирадмандро бемулоҳиза мекунад,
ва пора дилро вайрон мекунад.”
Воиз 7:7
“Макун, эй дӯст, зи ҷавр ин дилам овора
Макун,
ҷон паи пора бигиру ҷигарам
пора макун.”
(Ҷалолиддини Румӣ)
Ресурс:
Дар як корхона як раиси порахӯр кор мекард. Ба карзаш касе, ки дарояд. Ягон чиз агар пора надиҳад кораш буд намешуд. Рӯзе Эфандиро кораш ба ин корхона меафтад. Як ҳуҷаташро бояд имзо кунад. Эфандӣ аз ин порахӯрии раис намефаҳмад. Ду се маротиба медарояд имзо намекунад. Баъди ин аз порахӯрии раис огоҳ мешавад ва ба дилаш мегӯяд, ки ман ҳало туро чунон боб мекунам, ки худат ҳайрон монӣ.
Эфандӣ як қуттиро пури лой мекунаду ба болояш камтар асал мемонад. Ва ҳуҷатҳаяшро бо қуттӣ ба назди раис медарояд. Раис дар дасти Эфандӣ қуттии асалро дида аз ҷой мехезаду мегуяд: Асалам баъди авҳолпурсӣ мегӯяд. Ки ягон хизмат, Эфандӣ ҷавоб медиҳад: Ҳа ин ҳуҷатро як имзо монед? Раис чашмашро аз қуттияш асал наканда. Ба ҳуҷат имзо мемонад. Баъди ин Эфандӣ баромада меравад. Чанд рӯзе мегузараду як шахси дигар ба ин раис қаймоқ меорад. Раис даҳони қуттии асалро кушода мехоҳад бо қаймоқ якҷоя карда хурад. Лекин як қошуқ мезанад, ки таги қуттӣ пур аз лой. Баъд раис дар ғазаб мешавад ва котибаашро мегӯяд, ки рафта Афандиро ёфта он ҳуҷатро биёрад. Котибааш ба хонаш Эфандӣ рафта Эфандиро мегӯяд, ки раис мегӯяд ҳамон ҳуҷатро биёрад. Ким кадом ҷояш хато будааст. Баъд Эфандӣ ба котиба ҷавоб медиҳад, ки рафта ба раис гӯй, ки хатоги дар ҳуҷат, не балки дар қуттии асал ҳаст.
Ҳафтаи# 41- Меҳмон Навозӣ
Барнома:
Такрори дарс гузашта
Суруд:
Дарс:
Саҳифаи
Барои ёд кардан:
“Меҳмоннавозиро фаромӯш накунед, зеро ки ба воситаи он баъзе касон, нодониста, фариштагонро меҳмоннавозӣ кардаанд.” Ибриён 13:2
“Бе хабар бар хони кас меҳмон машав,
Меҳмонат гар расад, пинҳон машав
Ҳар кӣ меҳмонро гиромӣ мекунад,
Кӯшише дар некномӣ мекунад.
Ҳар кӣ меҳмонат шавад аз хосу ом,
Пеши ӯ мебояд овардан таом.”
(Аттор)
Ресурс:
— Масалҳо 25:17
Ба қозии динни ислом дар барои шахсе шикоят мекунанд: “Далонӣ доимо бо ба хонаи меҳмон намозашро намехонад.” қозии шариат шахсеро барои тафтиш кардан ба он шаҳр мефиристад. Намояндаи қозӣ пеш аз намози шом ба хонаи ин шахс медарояд. Соҳибхона бо тамоми ҳиссиёти содиқона ва меҳрубонона меҳмониомадаро хайра мақдам гуфта, ба меҳмонхона тадлиф мекунад. Дар меҳмонхона одамони дигар, низ буданд. Онҳо аз намуми руст ва дину мазҳаби дигаргун бошанд ҳам, лекин бо як самимияти хоса дар гирди дастархон аз меҳмоннавозии соҳибхона лаззат мебурданд. Намояндаи қозӣ ҳам бо меҳмонҳои пештар омада якҷоя шуда, бо муҳити маърака мутобиқ шуд. Чӣ тавре дар боло ишора кардем вақти омадани ӯ пеш аз намози шом буд ва бақте, ки анҷоми маърака расид, алакай бевақтии шаб буд. Шахси тартигар ба ёд овард, ки ба чӣ мақсад қозӣ ӯро равон карда буд. Хури ӯ аз меҳмоннавозиӣ соҳибхона аз намоз хондан фаромуш карда буд. Дар вақти рафтан мақсади худро ба соҳибхона фармонда узр пурсида баромад. Вақти омадан ин шахс ба қозӣ тамоми дидагӣ ва шунидаашро, ҳатто худи ӯ ҳам аз меҳмоннавоззии ин шахс намозро фаромуш кард, гуфта дод. Пас аз шунидан қозӣ тамоми хашму ғазабро нисбати ин шахс гум карда нисбати ӯ хусни таваҷҷуҳ пайдо кард. Нақл мекунанд ки, вақте ин шахс ба дунё парруд гуфт, аз хона то қабристон тобури ӯ даст бадасти мардумони гуногун мерафт. Ҳар миллат ва ҳар дину мазҳаб давогар буданд, ки ин одам одами мо буд.
Ҳафтаи# 42 - Меҳнат дӯст
Барнома:
Такрори дарс гузашта
Суруд:
Дарс:
Саҳифаи
Барои ёд кардан:
“Барои одамизод чизе хубтар аз ин нест, ки бихӯрад ва бинӯшад ва ҷони худро аз меҳнати худ лаззат диҳад; аммо дидам, ки ин низ аз дасти Худост. Зеро бе изни Худо кист, ки тавонад бихӯрад, ва кист, ки тавонад лаззат барад?” Воиз 2:24-25
Насиҳат Илова
1. Мирсаид Алӣ Ҳамадонӣ мегӯяд: —Хоҳӣ, ки фалокат ё офате ба сарат наояд ҳавобаланд ва пурғурур набош, хоҳӯ, ки дар оромию роҳат зиндагӣ кунӣ дилатро аз тамаъ пок кун. Хорию зориро нахоҳӯ, тамагир нашав, хоҳӯ, ки ба ту хубӣ кунанд, ту ба дигарон хубӣ кун, ба ягон дас озор мадеҳ, хубиро кори бузург бидон, хоҳӯ, ки обрӯят баланд бошад, ҳимматбаланд бош, хоҳӯ, ки корат ба хубӣ анҷом ёбад, бо дигарон маслиҳат бикун. Хоҳӯ, ки ҳама туро дӯстдоранд, рафтору кирдоратро хуб бикун, бо одоб бош. Хоҳӯ, ки сазовори обру ба ҳурмат бошӣ, меҳнати ҳалол кун, фидокорона кор кун. Хоҳӯ, ки одами боваринок бошӣ ва ба одамон мақул бошӣ, дуруғгуӣ, иғбогар, туматчӣ мабош. Мабодо дар ҳолати ногувор бимонӣ, корат пеш наравад, дар корат омад накунӣ ғаму усса нахур, сабр кун. (Оз-оз Ӯрганиб Доно Бӯлур, 73-74)
2. “Гуноҳи худро аз мардум метавон пӯшид, лекин аз Худо пинҳон карда наметавонӣ.”
(Оз-оз ӯрганиб Доно Бӯлур, 128)
www.dardidil.com
<< Башорат